၂၀၀၂ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္မွာ အီတလီႏိုင္ငံက သတင္းစာအခ်ဳိ႕မွာ ထူးဆန္းတဲ့
လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာ သတင္းတစ္ခုပါလာခဲ့တယ္။ ေၾကာ္ျငာက ဒီလိုေရးထားပါတယ္။
“၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ၅လပိုင္း ၁၇ရက္ေန႔မွာ ဗြိဳင္လာရီ ၿမိဳ႕ေတာ္လမ္းမ
စီးပြားေရးရပ္ကြက္ ၅ က ကားရပ္တဲ့ေနရာတစ္ခုမွာလူျဖဴအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကို
လူမည္းတစ္ဦးက မုဒိန္းက်င့္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ အမ်ဳိးသမီးဟာ
လူမည္းသမီးေလးတစ္ဦး ဖြားျမင္ခဲ့တယ္။ သူ႔ခင္ပြန္းလည္း အမ်ဳိးသမီးနဲ႔အတူ
လူမည္းကေလးကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ဖို႔ တာ၀န္ယူခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေလးငယ္
ကံမေကာင္းခဲ့ရွာဘူး။ အခုအခ်ိန္မွာ သူဟာ ေသြးကင္ဆာေရာဂါကို ခံစားေနရတယ္။
သူ႔အတြက္ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီ ကုသဖို႔ အေရးတၾကီးလိုအပ္လာ တယ္။ သူ႔အသက္ကို
ကယ္တင္ဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က သူ႔ဖခင္ပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္
ဒီေၾကာ္ျငာကို ဖတ္မိတဲ့ကာယာကံရွင္ကိုယ္တိုင္ အယ္လီဇဘက္ေဆးရံု
ေဒါက္တာအင္ဒေရယာ နဲ႔ ဆက္သြယ္ပါ”
ဒီလူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာက လူထုေတြၾကားမွာ လိႈင္းဂယက္တစ္ခု ထသြားေစခဲ့တယ္။
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေ၀ဖန္ၾကတဲ့အေၾကာင္းက မုဒိန္းက်င့္ခဲ့တဲ့ လူမည္း
ထြက္လာျပီး ၀န္ခံပါ့မလား? တကယ္လို႔ ထြက္လာျပီး၀န္ခံရင္ သူ႔နာမည္ပ်က္မယ္။
သူ႔မိသားစု ျပိဳကဲြမယ္။ တကယ္လို႔ မထြက္လာဘဲ အသံတိတ္ေနမယ္ဆိုရင္ သူဟာ
လံုး၀ခြင့္မလြတ္ႏိုင္တဲ့ အျပစ္ၾကီးတစ္ခုကိုထပ္က်ဴးလြန္သူျဖစ္သြား
လိမ့္မယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႔ နိဂံုးက ဘယ္လိုအဆံုးသတ္မွာလဲ ဆိုတာကိုလူေတြက
စိတ္၀င္စားေနၾကတယ္။
-----------------------------------------------------------------------------------------------
အီတလီ ဗြိဳင္လာရီ ျမိဳ႔ရဲ႔ ရပ္ကြက္တစ္ခုက ေမာ္နီကာ ဆိုတဲ့ လူမည္း ကေလးမ
တစ္ဦးဟာ အရွက္တစ္ခုရဲ႔ လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ကို အစဆဲြထုတ္ခဲ့တယ္။ သူ႔အေမ...
မုဒိန္းက်င့္ခံခဲ့ရဖူးတဲ့ အသက္ ၃၅ ႏွစ္အရြယ္ မာမိတာ
ကလူတကာရဲ႕ပစ္မွတ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ သူ႔ခင္ပြန္း ပီတာကလူျဖဴေတြျဖစ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကေလးေတြက အျဖဴတစ္ေယာက္၊ အမည္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒီထူးျခားတဲ့ ျမင္ ကြင္းက ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကို
ပိုျပီးသံသယ၀င္ေစခဲ့တယ္။ ဒါကို မာမိတာကဘယ္လိုေျပာလဲဆို ေတာ့ သူ႔အဘြားက
လူမည္းျဖစ္ျပီး အဘိုးကလူျဖဴျဖစ္တဲ့အေၾကာင့္ ဒါေၾကာင့္ သမီးေလးေမာ္နီကာ
က်မွ ေသြးကလာဆန္႔က်င္တာပါေပါ့ေလ။ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေဆာင္းဦးေပါက္မွာ လူမည္းေလး
ေမာ္နီကာ နာမက်န္းျဖစ္ျပီး ကိုယ္အပူခ်ိန္ေတြတက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေဒါက္တာ
အင္ဒေရယာက ေမာ္နီကာမွာ ေသြးကင္ဆာရွိေနတဲ့အေၾကာင္း ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီ
ေရႊ႔ေျပာင္းကုသနည္းကမွ သူ႔အတြက္ တစ္ခုတည္း ေသာ အေကာင္းဆံုး
ကုသနည္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာတယ္။
ဆရာ၀န္က ဆက္ျပီး “ေမာ္နီကာနဲ႔ ေသြးသားေတာ္စပ္တဲ့ လူေတြမွာ လိုအပ္တဲ့
ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီကို အလြယ္တကူ ရွာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
ခင္ဗ်ားတို႔ေဆြမ်ဳိးေတြအားလံုး ေဆးရံုလာျပီး စစ္ေဆးပါ” လို႔ ေျပာတယ္။
မာမိတာ ကမ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္လို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြအားလံုးကို
ေခၚျပီးစစ္ေဆး ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးရတဲ့ အေျဖက ေသြးခ်င္း “မကိုက္ညီပါ”တဲ့။
ေမာ္နီကာရဲ႔ ေရာဂါအေျခအေနက သူနဲ႔ သင့္ေတာ္မဲ့ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီရဖို႔ႏႈန္း
အင္မတန္ေသးငယ္တဲ့ အေၾကာင္း ဆရာ၀န္က ေျပာျပန္တယ္။
ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔အေျခအေနတစ္ခုက မာမိတာ နဲ႔ သူ႔ခင္ပြန္း ေနာက္ ထပ္
ကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးျပီး အဲဒီကေလးရဲ႔ေသြးေတြ ေမာ္နီကာထဲ သြင္းေပးဖို႔
ဆရာ၀န္က အၾကံ ေပးျပန္တယ္။ ဒီအၾကံကို ၾကားေတာ့ မာမိတာ တစ္ေယာက္
တုန္လႈပ္ခဲ့မိတယ္။ “ဘုရားေရ... ဘာျဖစ္ လို႔ ဒီလို ျဖစ္ရတာလဲ” လို႔
သူ႔ႏႈတ္က လြတ္ခနဲ႔ ေအာ္လိုက္မိတယ္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ကို
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့တဲ့ အၾကည့္၊ ေခ်ာက္ခ်ားတဲ့ အၾကည့္နဲ႔
သူၾကည့္လိုက္မိတယ္။
ခင္ပြန္းသည္ ပီတာလည္း အဲဒီအၾကံေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လို႔။
ေဒါက္တာအင္ဒေရ ကလူအေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း ဒီလိုေသြးသြင္းနည္းနဲ႔ ေသြးကင္ဆာကုိ
ကုသၾကေၾကာင္း၊ ဒီလိုကုသလို႔လည္းေမြးဖြား လာတဲ့ ရင္ေသြးငယ္ရဲ႔
က်န္းမာေရးကို မထိခိုက္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ထပ္တလဲလဲ ရွင္းျပေနခဲ့တယ္။ဇနီး
ေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာနားေထာင္ေနခဲ့တယ္။
ေနာက္မွ“ကြ်န္ ေတာ္တို႔ စဥ္းစားပါရေစဦး” ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းပဲ
ေျပာႏိုင္ခဲ့တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ညေန ေဒါက္တာအင္ဒေရတစ္ေယာက္ ေဆးရံုမွာ တာ၀န္က်ေနတုန္း
မာမိတာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ႔ႏွစ္ဦး ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို
တင္းတင္းေစ့ထားတဲ့ မာမိတာရဲ႔ လက္ကို ခင္ပြန္း သည္က တဲြထားတယ္။ မ်က္ႏွာ
မသာမယာနဲ႔ ဆရာ၀န္ကို “ ေဒါက္တာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု
ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို
ေဒါက္တာလွ်ဳိ႔၀ွက္ေပးရမယ္။ဘာျဖစ္လို႔လဲဆို ေတာ့ ဒါဟာကြ်န္ေတာ္တို႔
ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ လွ်ိဳ႔၀ွက္လာတဲ့ ကိစၥမို႔ပါ” ဆရာ၀န္ကတေလးတစား
ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။
“လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္ ၁၉၉၂ခုႏွစ္ ေမလမွာ ကြ်န္ေတာ့္သမီးေလး ယီလီယာနာ
ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီး မာမိတာက
စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာအလုပ္လုပ္တယ္။ သူက ညတိုင္း(၁၀) နာရီမွ
အလုပ္ဆင္းတယ္။ အဲဒီညသူအလုပ္ဆင္းေတာ့ မိုးအၾကီးအက်ယ္ ရြာေနခဲ့တယ္။
လမ္းေပၚမွာလည္း
လူေျခတိတ္ေနတယ္။ စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ကားရပ္နားေနရာ တစ္ခုေရာက္ေတာ့
ေနာက္ဖက္မွာ ေျခသံတစ္ခု ကို သူၾကားလိုက္မိတယ္။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
လူမည္း လူရြယ္တစ္ဦး သူ႔ေနာက္မွာ ရပ္ေန တာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ လူမည္းက
လက္ထဲကတုတ္နဲ႔ သူ႔ကိုရိုက္လိုက္တယ္။ မူးေမ့သြားေတာ့ သူ႔ကို မဖြယ္မရာ
လုပ္ေတာ့တာပဲ။ သတိရလာေတာ့ အိမ္ကို အျမန္ဆံုး သူျပန္ေျပးခဲ့တယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ မနက္(၁)နာရီ ထိုးေနျပီ။ အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုကြ်န္ေတာ္အိမ္ထဲကေန
ကမူးက႐ူးေျပးထြက္ျပီး အဲဒီ လူမည္းကိုလိုက္ရွာခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့
အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ အဲဒီညကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
ေပြ႔ဖက္ျပီး ငိုခဲ့ၾကတယ္။ ေကာင္းကင္ၾကီးတစ္ခုလံုး ျပိဳက်ခဲ့သလိုပါပဲ”
ပီတာက စကားကို ခဏရပ္လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ
ရစ္၀ိုင္းေနတယ္။
ပီတာက ဆက္ျပီး “ အဲဒီကိစၥျပီးေတာ့ မၾကာပါဘူး မာမိတာ မွာ
ကိုယ္၀န္ရွိလာတယ္။ ကိုယ္၀န္က လူမည္းရဲ႔
ကိုယ္၀န္ပဲျဖစ္မယ္ဆိုျပီးကြ်န္ေတာ္တို႔ ေၾကာက္ရြ႔ံစိုးရိမ္ခဲ့တယ္။ မာမိတာ
က ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ် မလို႔ဘဲဒါေပမ့ဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ကေလးျဖစ္ေနမွာလဲ
စိုးခဲ့တယ္။စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လအေတာ္ၾကာ
ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ၁၉၉၃ခုႏွစ္ မတ္လမွာ ကေလးတစ္ဦး ဖြားျမင္ခဲ့တယ္။အဲဒီကေလးက
လူမည္းျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
ပ်က္စီးဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။ ကေလးကို မိဘမဲ့ေဂ ဟာပို႔ဖို႔
ကြ်န္ေတာ္တို႔စဥ္းစားခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကေလးရဲ႔ငိုသံၾကားေတာ့
မလုပ္ရက္ခဲ့ဘူး။ သူ႔က လည္း ၀မ္းနဲ႔ လြယ္ခဲ့ရတဲ့ သက္ရွိတစ္ခုပါပဲေလ။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မာမိတာ ကသစၥာတရားရွိတဲ့ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ေတြပါ။ ေနာက္ဆံုး
သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ေမြးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ သူ႔နာမည္ကို ေမာ္နီကာလို႔
ေပးလိုက္တယ္။
ေဒါက္တာအင္ဒေရယာ ရဲ႔ မ်က္၀န္းမွာလဲ မ်က္ရည္ေတြ တဲြခိုေနတယ္။
ဒီဇနီးေမာင္ႏွံ႔ႏွစ္ဦး ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္ကေလးတစ္ေယာက္
ထပ္ေမြးဖို႔ဒီေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္ရြ႔ံေနရသလဲဆိုတာကို သူအခုမွ
သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ ဆရာ၀န္က အေလးအနက္စဥ္းစားတဲ့ ပံုစံနဲ႔
ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ျပီး “အင္း... ဒီအျဖစ္အပ်က္အတိုင္းဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔
ေနာက္ထပ္ ကေလး(၁၀)ေယာက္ေမြးလဲေမာ္နီကာနဲ႔ သင့္ေတာ္မဲ့ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီကို
ရမွာမဟုတ္ဘူး” မာမိတာ ကိုသူတစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး “ ဒီပံုအတိုင္းဆိုရင္
ခင္ဗ်ားတို႔ ေမာ္နီကာရဲ႔ဖခင္အရင္းကို ရွာရလိမ့္မယ္။ သူ႔ရဲ႔
ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ကေလးရဲ႔ ခ်ဥ္ဆီကမွ ေမာ္နီကာအတြက္
သင့္ေတာ္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ဘ၀ထဲသူေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္
ေပၚလာမွာကို ခင္ဗ်ားလို႔ လုိလားသလား”
“ကေလးအတြက္ဆိုရင္ သူ႔ကို ကြ်န္မခြင့္လြတ္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ကေလးကို
ကယ္တင္ဖို႔ သူထြက္လာမယ္ဆိုရင္ သူ႔ကို ကြ်န္မတို႔
တရားမစဲြပါဘူး”မိခင္တစ္ဦးရဲ႔ ၾကီးမားေလးနက္တဲ့ ေမတၱာ စကားက
ေဒါက္တာအင္ဒေရယာကို ကိုင္လႈပ္ခဲ့တယ္။ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီ လွဴဒါန္းဖို႔အတြက္
ထူးျခားတဲ့ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာနဲ႔ လႈပ္ေဆာ္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာလည္း
ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၾကာခဲ့ျပီ။ လူ႔ပင္လယ္မွာ တရားခံကို ဘယ္လိုရွာၾကမလဲ?
မာမိတာနဲ႔ခင္ပြန္းက ေသခ်ာစဥ္းစားျပီး နာမည္အမွန္ကို မထုတ္ ေဖာ္ဘဲ
သတင္းစာမွာ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာထည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။
၂၀၀၂ခုႏွစ္ ၁၁လပိုင္း ဗိြဳင္လာရီျမိဳ႔ရဲ႔ သတင္းစာတိုင္းမွာ အထက္က
ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့အတိုင္း ထူးျခားတဲ့ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာပါလာခဲ့တယ္။
မုဒိန္းက်င့္ခ့ဲတဲ့ တရားခံကို မားမားမတ္မတ္ ထြက္လာျပီး ကင္ဆာေရာဂါ
ခံစားေနရတဲ့ ကေလးရဲ႔အသက္ကို ကယ္ဖို႔ျဖစ္တယ္။ အဲဒီသတင္းက လူထုေတြၾကားမွာ
ေတာမီးလို ဟုန္းဟုန္းေတာက္ခဲ့တယ္။ ေဒါက္တာ အင္ဒေရယာရဲ႔ စာတိုက္ပံုးနဲ႔
ဖုန္းက အဆက္ျပတ္တယ္လို႔ မရွိခဲ့ဘူး။ ဓားစာခံအမ်ဳိးသမီးက ဘယ္သူလဲ? သူ႔ကို
လူခ်င္းေတြ႔ျပီး အကူအညီ အားေပးစကားေတြ ေပးခ်င္ေၾကာင္း
လူေတြေျပာၾကေမးခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ မာမိတာက လူေတြရဲ႔ အကူအညီကို ျငင္းဆန္ခဲ့သလို
သူ႔နာမည္အမွန္ကိုလည္း ထုတ္ေဖာ္မေျပာျပခဲ့ဘူး။ ေမာ္နီကာက
အဲဒီမုဒိန္းေကာင္ရဲ႔ သမီးပါလို႔ လူေတြကို ပိုမသိေစခ်င္ခဲ့ဘူး။
သတင္းေထာက္ေတြကလည္း ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး
ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးၾကျပန္တယ္။ေရာမသတင္းစာက “အဲဒီလူမည္း ထြက္လာျပီး
၀န္ခံရဲပါ့မလား? တကယ္လို႔ သူက သတိၱရွိရွိနဲ႔ ထြက္လာရဲတယ္ဆိုရင္ လူေတြက
သူ႔ကို ဘယ္လို ဆက္ဆံၾကမလဲ? တရားဥပေဒကေရာ သူ႔ကိုဘယ္လို စီမံခ်က္ခ်မလဲ?
ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈအတြက္ အျပစ္ေပးတာကို သူခံရမလား? ဒါမွမဟုတ္ မားမားမတ္မတ္
သတိၱရွိရွိနဲ႔ ထြက္ျပီး၀န္ခံတာကို အခ်ီးက်ဴးခံမလား?” လို႔ ေ၀ဖန္ျပန္တယ္။
တစ္ဖန္ ဗိြဳင္လာရီျမိဳ႔ခံ သတင္းစာက “ တကယ္လုိ႔ ခင္ဗ်ားဟာ
အဲဒီလူမည္းဆိုရင္ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလုပ္မလဲ?” လို႔ သတင္းဖတ္သူ အမ်ားနဲ႔
ေရွ႔မတိုးသာ ေနာက္မဆုတ္သာတဲ့ ျပႆနာကို ေဆြးေႏြးျပန္တယ္။
ျမိဳ႔ခံ ေထာင္ေတြကလဲ မာမိတာကို ကူညီၾကတယ္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္က တရားခံေတြရဲ႔
စာရင္းကို ေဆးရံုကို တင္ျပတယ္။ အဲဒီျမိဳ႔မွာ လူမည္းေတြက နည္းေတာ့
၁၀ႏွစ္အတြင္း ျပစ္မႈက်ဴးလြန္တဲ့ လူမည္းတရားခံ ေတြကလည္း နည္းခဲ့တယ္။
သူတို႔က မာမိတာကို “အဲဒီႏွစ္တုန္းက မုဒိန္းမႈမဟုတ္တဲ့့ ျပစ္မႈနဲ႔ေထာင္က်
တဲ့ လူေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူးလို႔လဲ
မေျပာႏိုင္ဘူးေလ” လို႔ အားေပးခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႔က
ေထာင္ကလြတ္သြားခဲ့ျပီးတစ္ခ်ဳိ႔က ေထာင္က်ေနတုန္းပဲ။ မာမိတာနဲ႔ ခင္ပြန္းက
သူတို႔ရဲ႔ အကူအညီနဲ႔ သဲလြန္စကို လိုက္ရွာခဲ့တယ္။ ေထာင္သားေတြက ရိုးသား
ဂ႐ုစိုက္တဲ့ပံုစံနဲ႔သဲလြန္စရဖို႔ ကူညီေပးၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေတြက
မာမိတာကို အႏိုင္က်င့္ခဲ့တဲ့ လူမည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ မာမိတာရဲ႔
အျဖစ္အပ်က္ကေထာင္ထဲမွာ ျပန္႔လို႔ေနတယ္။ မိခင္တစ္ဦးရဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက
ေထာင္သား အမ်ားကို ထိခိုက္ခံစားေစခဲ့တယ္။
လူျဖဴပဲျဖစ္ျဖစ္၊လူမည္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာ္နီကာအတြက္ ခ်ဥ္ဆီလွဴဒါန္းဖို႔
သူတို႔သေဘာတူ အစစ္ေဆးခံခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သင့္ေလွ်ာ္တဲ့လူ တစ္ေယာက္မွ
မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ဒီအျဖစ္ အပ်က္က လူအေတာ္မ်ားမ်ားကို စိတ္ထိခိုက္ေစခဲ့တယ္။
သင့္ေတာ္တဲ့ ခ်ဥ္ဆီရဖို႔ ပါ၀င္စစ္ေဆးၾကတဲ့ ေစတနာရွင္ေတြကလည္း
မနည္းခဲ့ဘူး။ေစတနာရွင္ေတြ တစ္ေန႔တစ္ျခား ပိုပိုမ်ားလာခဲ့တယ္။
ျမိဳ႔မွာခ်ဥ္ ဆီလွဴဒါန္းတဲ့ ဂယက္လိႈင္းတစ္ခု ထသြားခဲ့တယ္။ ေသြးကင္ဆာ
ခံစားေနရတဲ့ေ၀ဒနာရွင္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ဒီေစတနာရွင္ေတြေၾကာင့္
ကယ္တင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာ္နီကာေလးကအဲဒီကံေကာင္း ျခင္းထဲမွာ
မပါခဲ့ပါဘူး။
မာမိတာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ႔ႏွစ္ဦးက အဲဒီလူမည္း ထြက္ေပၚအလာကို
စိုးတထိတ္ထိတ္နဲ႔ေစာင့္စားခဲ့ၾက တယ္။ (၂)လၾကာတဲ့အထိ
လူမည္းရဲ႔အရိပ္အေယာင္ကို မေတြ႔ခဲ့ဘူး။ ဒီလူမည္း လူ႔ျပည္မွာ ရွိပါေသး
သလားလို႔ သူတို႔စိတ္ေတြ မတင္မက်ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီျမိဳ႔နယ္က
ခြာသြားျပီလား? အီတလီမွာေကာ ရွိေသးရဲ႔လား? ဒါမွမဟုတ္ သူ႔မိသားစု
ျပိဳကဲြမွာစိုးလို႔ ထြက္မလာရဲတာလား? ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာ္နီကာ တစ္ရက္
အသက္ရွင္ေနေသးရင္ လူမည္းကိုရွာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ရက္
ရွိတယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ သူတို႔ လက္မေလွ်ာ့ခဲ့ၾကဘူး။
အသက္၀ိညာဥ္တစ္ခုက နာက်င္တဲ့ ေ၀ဒနာၾကားမွာ အလူးအလွိမ့္ ခံစားလို႔ေနတယ္။
မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အျဖစ္တစ္ခုက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနခ်ိန္မွာ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ထူးျခားတဲ့ လူေပ်ာက္ေၾကာ္ျငာက အသက္(၃၀)ရွိ လူမည္း ဟိုတယ္ပိုင္ရွင္
“အာခ်ီလီ” ကို တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေစခဲ့တယ္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၇ ရက္ေန႔
မုိးညတစ္ညမွာ အဲဒီလို အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခု သူမက္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူဟာ
ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႔ ကာယာကံရွင္ပါပဲ။ လူၾကီးလူေကာင္း သူေဌးအာခ်ီလီကို
တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ပန္းကန္ေဆးသမားလို႔ ဘယ္သူထင္ရက္ခဲ့မလဲ? သူငယ္ငယ္ကတည္းက
မိဘေတြ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ျပီး စာလည္း ေသခ်ာမ သင္ခဲ့ရဘဲ
အလုပ္ထြက္လုပ္ခဲ့ရတယ္။ အလုပ္ၾကိဳးစားျပီး ထက္ျမက္တဲ့ အာခ်ီလီဟာ
ကိုယ္ပိုင္လုပ္အား ေငြနဲ႔ လူေတြရဲ႔ ေလးစားမႈကို ခံယူခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့
သူ႔အလုပ္ရွင္က လူတန္းစားခဲြျခားတဲ့ လူျဖစ္ျပီး သူဘယ္ေလာက္ပဲ
အလုပ္ကိုၾကိဳးစားလုပ္လဲ အဆူအဆဲပဲ ခံခဲ့ရတယ္။
၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၇ရက္ေန႔က အာခ်ီလီ အသက္ ၂၀ျပည့္တဲ့ေန႔ျဖစ္တယ္။
အလုပ္ေစာေစာဆင္းျပီး ကိုယ့္ေမြးေန႔ပဲြကို က်င္းပမလို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့သူ႔ရဲ႔
အလွ်င္လိုမႈေၾကာင့္ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ က်ကဲြသြားခဲ့တယ္။ သူေဌးက သူ႔ေခါင္းကို
အတင္းဖိႏွိပ္ျပီး ပန္းကန္ကဲြေတြကို ျမိဳခ်ခိုင္းတယ္။အာခ်ီလီက
သူေဌးကိုမုန္းမုန္း တီးတီးနဲ႔ ဆဲြထိုးျပီး ဆိုင္ထဲကေန ထြက္ေျပးလာခဲ့တယ္။
ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ လူျဖဴေတြကို ကလဲ့စားေခ်ဖို႔
သူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ မိုးညက လမ္းေပၚမွာ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။ ကားပတ္တစ္ခုမွာ
မာမိတာကို ေတြ႔ေတာ့ လူျဖဴေတြကို မုန္းတီးတဲ့စိတ္နဲ႔
အျပစ္မဲ့သူအမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကို သူအႏိုင္က်င့္ခဲ့မိတယ္။
အႏိုင္က်င့္ျပီး အာခ်ီလီ ေၾကာက္ရြ႔ံတုန္လႈပ္မိခဲ့တယ္။
အဲဒီညမွာပဲေမြးေန႔အတြက္ စုထားတဲ့ေငြနဲ႔ ေနပယ္လ္ ျမိဳ႔ကိုသြားမဲ့
ရထားလက္မွတ္ကို၀ယ္ျပီး ဒီျမိဳ႔နဲ႔ ေ၀းရာကို သူထြက္ေျပးခဲ့တယ္။
ေနပယ္လ္ျမိဳ႔မွာသူကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ အေမရိကားလူမ်ဳိးတစ္ဦး
ဖြင့္ထားတဲ့
စားေသာက္ဆိုင္မွာ သူအလုပ္ရခဲ့တယ္။ ၾကိဳးစားျပီး
အပင္ပန္းခံႏိုင္တဲ့အာခ်ီလီကို ဆိုင္ပိုင္ရွင္ သူေဌးလင္မယားက
သေဘာက်ခဲ့တယ္။ သမီးျဖစ္သူ“လီနာ”ကိုပါ သူနဲ႔လက္ဆက္ေပးတဲ့အျပင္
ဆိုင္တစ္ခုလံုးကိုလဲ အာခ်ီလီလက္ထဲအပ္ခဲ့တယ္။ လာဘ္ျမင္တဲ့ အာခ်ီလီက
စားေသာက္ဆိုင္ေလးကို
ဟိုတယ္ၾကီးတစ္ခုအျဖစ္ တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့သလို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့
သားသမီး၃ဦးဖြားျမင္ခဲ့တယ္။
အလုပ္သမားနဲ႔ မိသားစုရဲ႔ အျမင္မွာ အာခ်ီလီဟာ
သူေဌးေကာင္း၊ခင္ပြန္းေကာင္းနဲ႔ ဖခင္ေကာင္းတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ျပစ္မႈတစ္ခုက်ဴးလြန္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာကိုလည္း
သူဘယ္ေတာ့မွမေမ့ခဲ့ဘူး။သူက်ဴးလြန္ခဲ့မိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကို ဘုရားသခင္
ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔၊ ေဘးမသီရန္မခဖို႔ သူအျမဲဆုေတာင္းခဲ့ေပမဲ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ
အဲဒီလွ်ဳိ႔၀ွက္ခ်က္ကိုသူမေျပာျပရဲခဲ့ဘူး။ အဲဒီေန႔မနက္က သတင္းစာထဲက
သတင္းကိုဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ေျမာက္သူၾကည့္မိခဲ့လဲ မသိဘူး။ သူဟာ
သူတို႔အလိုရွိေနတဲ့ တရားခံပဲျဖစ္ရမယ္လို႔သူ႔သိစိတ္ထဲကေန သိလိုက္မိတယ္။
သနားစရာေကာင္းတဲ့ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးကိုယ္၀န္ရွိသြားမယ္လို႔ သူလံုး၀
ေတြးမထားမိခဲ့ဘူး။ ကေလးကိုေမြးခဲ့မယ္လို႔လဲ မထင္ခဲ့မိဘူး။
ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ေဒါက္တာအင္ဒေရယာဆီ
အာခ်ီလီဖုန္းဆက္ခ်င္ခဲ့တယ္။ဒါေပမဲ့ဖုန္းနံပါတ္ လွည့္ျပီးတိုင္း ဖုန္းကို
သူခ်လိုက္မိတယ္။ သူစိတ္ေတြမတင္မက်နဲ႔ တကယ္လို႔ ဒီကိစၥကို သူ၀န္ခံခဲ့ရင္
သူ႔ရဲ႔ အတိတ္ဆိုးကိုလူေတြသိကုန္ေတာ့မယ္။ သားသမီးေတြက သူ႔ကို
မခ်စ္မႏွစ္သက္ေတာ့ဘဲ ေအးခ်မ္း တဲ့သူ႔အိမ္ေထာင္ေရး ျပဳိကဲြေတာ့မယ္။ လွပတဲ့
ဇနီးမယားတစ္ဦးနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႔ေလးစားမႈေတြ ဆံုး႐ႈံးရေတာ့မယ္။
ဒီလိုခ်မ္းေအးတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုေရာက္ေအာင္သူမနည္း ၾကိဳးစားခဲ့ရတယ္
မဟုတ္လား..?
တစ္ည ညစာစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မိသားစုအားလံုးက
ယခင္ပံုမွန္အတိုင္းပဲအဲဒီသတင္းကို ေဆြးေႏြးေနၾကတယ္။ မယားျဖစ္သူ လီနာက
“မာမိတာကိုကြ်န္မအရမ္းခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ တကယ္လို႔ ကြ်န္မသာ သူျဖစ္ခဲ့ရင္
သတိၱရွိရွိနဲ႔ကေလးကို ေမြးခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ မာမိတာရဲ႔ ခင္ပြန္းကို ကြ်န္မ
ပိုခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ သူဟာ ဒီလိုကေလးတစ္ေယာက္ကို
လက္ခံေပးႏုိင္တဲ့ေလးစားထိုက္တဲ့ လင္ေယာက္်ားတစ္ဦးပါပဲ” အာခ်ီလီက
ႏႈတ္ဆိတ္ျပီး မယားရဲ႔စကားကို နားေထာင္ေနခဲ့တယ္။
ရုတ္တရက္ သူက “အဲဒီ တရားခံကို ဘယ္လိုျမင္သလဲ?” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့
လီနာက“သူဟာ အမွားတစ္ခု လုပ္ခဲ့ျပီးျပီ။ အခုလို
အခ်ိန္မွာသူထပ္ပုန္းေရွာင္ေနေသးရင္ အဲဒီလူကို ကြ်န္မ လံုး၀ခြင့္ လြတ္မွာ
မဟုတ္္ဘူး။သူဟာ စက္ဆုပ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့လူ၊
တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့လူ၊သူရဲေဘာေၾကာင္ တဲ့လူ၊ သတိၱနည္းတဲ့လူပဲ”
လို႔ေျပာေတာ့စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးေျပာေနတဲ့ ဇနီးသည္ရဲ႔စကားကို နားေထာင္ျပီး
အျဖစ္မွန္ကိုေျပာျပဖို႔ အာခ်ီလီ တြန္႔ဆုတ္ေနခဲ့တယ္။
အဲဒီညက အာခ်ီလီရဲ႔ (၅)ႏွစ္အရြယ္သားတစ္ေယာက္ အိပ္ခ်ိန္မွာ မအိပ္လို႔
အာခ်ီလီ စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ရိုက္လိုက္မိတယ္။ ကေလးက ငုိျပီး “
ေဖေဖကလူဆိုးၾကီး၊ ေဖေဖ့ကို မေခၚေတာ့ဘူး။ သားရဲ႔ ေဖေဖမလုပ္နဲ႔ေတာ့”
လို႔ေျပာလိုက္တဲ့ စကားက အာခ်ီလီရဲ႔ ရင္၀ကို တိုက္ရိုက္ထိမွန္ခဲ့တယ္။
သားကို
ေပြ႔ဖက္ျပီး “ေဖေဖမွားပါတယ္။ ေနာက္ကို မရိုက္ေတာ့ပါဘူး” လို႔
ေတာင္းပန္ရင္းသူမ်က္ရည္က်ေနမိ ခဲ့တယ္။
အေဖ မ်က္ရည္က်တာကို ျမင္ေတာ့ သားျဖစ္သူက အံ့ၾသသြားတယ္။ “ေဖေဖ့ကို
သားခြင့္လြတ္ပါတယ္။ ဆရာမက ေျပာတယ္။ အမွားကို
ျပင္ႏိုင္တဲ့သူဟာလူေကာင္းတဲ့” လို႔ အေဖကို ျပန္ေခ်ာ့ေမ့ေနခဲ့တယ္။
အဲဒီညတစ္ညလံုး သူ႔ကိုယ္သူ ငရဲေရာက္ေနသလားလို႔ အာခ်ီလီ ထင္မွတ္ခဲ့တယ္။
အတိတ္ဆိုးဆိုး
မိုးသည္းညနဲ႔ အမ်ဳိ္းသမီးရဲ႔ ပံုရိပ္တစ္ခုကို သူျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။
အမ်ဳိးသမီးရဲ႔ အကူအညီမဲ့သံနဲ႔ ငိုေၾကြးသံကို သူၾကားေယာင္ ေနမိတယ္။
“ငါဟာလူေကာင္းလား.. လူဆိုးလား ” လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ေမးမိတိုင္း ေဘးမွာ
အိပ္စက္ေနတဲ့ ဇနီးရဲ႔ စည္းခ်က္မွန္မွန္ အသက္႐ႈသံကို နားေထာင္ျပီး ထ,ရပ္
၀န္ခံဖို႔ အင္အားေတြ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရတယ္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ခါတိုင္းနဲ႔မတူဘဲ မ်က္ႏွာမသာမယာျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ကို ဇနီးက
သတိထားမိလိုက္ တယ္။ “ဘာျဖစ္တာလဲ” ဆိုတဲ့အေမးကို “ေနမေကာင္းလို႔ပါ”
ဆိုတဲ့အေျဖနဲ႔ သူေကြ႔ေရွာင္ခဲ့မိတယ္။ အလုပ္သမားေတြရဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ့
ႏႈတ္ဆက္မႈေအာက္မွာ သူလိပ္ျပာမလံုျဖစ္ခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ျပည့္ က်ပ္ေနတဲ့
ရွက္ရြ႔ံထိတ္လန္႔ျခင္းေတြက သူ႔ကို ၀ါးျမိဳမတတ္ပါပဲ။
အရွက္တရားနဲ႔ ဖံုးဖိထားတဲ့ သူ႔ဘ၀ကို လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အာခ်ီလီ
ႏႈတ္ဆိတ္မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အမ်ားသံုးဖုန္းနဲ႔
ေဒါက္တာအင္ဒေရယာဆီသူဖုန္းဆက္ခဲ့တယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အသံကို တည္ျငိမ္
ေအာင္ထားျပီး “ကံေခတဲ့ ကေလးရဲ႔ က်န္းမာေရးကို သိခ်င္လို႔ပါ” လုိ႔ ေမးေတာ့
“ကေလးရဲ႔ အေျခ အေနကေတာ္ေတာ္ဆိုး ေနတယ္။ သူ႔ဖခင္ကို သူေတြ႔ခြင့္ရမွ
ရႏိုင္ပါ့မလား မသိေတာ့ဘူး” လို႔ ျပန္ေျဖ လိုက္တဲ့ ဆရာ၀န္ရဲ႔ စကားက
ရင္ထဲမွာကိန္းေအာင္းေနတဲ့ ဖခင္တစ္ဦးရဲ႔ ေမတၱာကို လႈပ္ႏိုးခဲ့တယ္။ သူဟာ
ငါ့ရဲ႔ ေသြးသားပါလား..? တစ္ခါမွားခဲ့ဖူးတဲ့ အမွားကို
သူထပ္မက်ဴးလြန္မိဖို႔၊ေမာ္နီကာအတြက္ ထရပ္ဖို႔ သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။
ညေရာက္ေတာ့ အရဲစြန္႔ျပီး ဇနီးသည္ကို အေၾကာင္းစံု သူေျပာျပလိုက္တယ္။ “ငါဟာ
ေမာ္နီကာရဲ႔အေဖ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။ ငါသူ႔ကို
ကယ္မွျဖစ္မယ္”သူ႔စကားကို ၾကားေတာ့ လီနာတုန္လႈပ္သြားခဲ့တယ္။
၀မ္းနည္းျခင္းေတြနဲ႔အတူ စိတ္ဆုိးေဒါသထြက္ျပီး “ရွင္ဟာ လူလိမ္ပဲ” ေအာ္ျပီး
ကေလးေတြနဲ႔ မိဘအိမ္ကို ျပန္သြားခဲ့တယ္။ အာခ်ီလီရဲ႔ အေၾကာင္းစံုကို
မိဘေတြကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ စစျခင္းမွာ ေယာကၡမေတြက
စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ၾကေပမဲ့ ခဏအတြင္းမွာပဲ စိတ္ေတြတည္ျငိမ္သြားျပီး....
“မွန္တယ္။သူျပဳခဲ့တဲ့ အျပဳအမႈေတြအတြက္ ငါတို႔သူ႔ကို ေဒါသထြက္သင့္တယ္။
ဒါေပမဲ့ အျဖစ္မွန္ကိုေျပာျပဖို႔ သူ႔အတြက္ သတိၱေတြ ဘယ္ေလာက္လိုခဲ့သလဲ
ဆိုတာကို ငါတို႔ ျပန္ေတြးၾကည့္သင့္တယ္။ ဒါဟာ သူ႔စိတ္ရင္းအမွန္
မေမွးမွိန္ေသးဘူးဆိုတာ သက္ေသျပေနတာပဲ။ အမွားလုပ္ခဲ့ျပီး အမွန္ကို
ျပဳျပင္တဲ့ ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္ကို သမီးအလိုရွိသလား..? ဒါမွမဟုတ္
တစ္သက္လံုး အမွားကို ဖုံုးကြယ္ထားတဲ့ ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္ကို အလိုရွိသလား?”
မိဘစကားကို နားေထာင္ျပီး လီနာ ခဏ ႏႈတ္ဆိတ္သြားခဲ့မိတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္အေစာၾကီး အိမ္ကို လီနာျပန္ခဲ့ေတာ့ ရီေ၀ေၾကကဲြေနတဲ့
မ်က္လံုးနဲ႔ အာခ်ီလီကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ခိုင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔
အာခ်ီလီကို “ေဒါက္တာ အင္ဒေရယာကို ရွင္သြားရွာပါ။ ကြ်န္မ
အေဖာ္လိုက္ခဲ့မယ္” ဆိုျပီး ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၃ရက္ေန႔မွာ ေဒါက္တာ
အင္ဒေရယာနဲ႔ သူတို႔ အဆက္အသြယ္ရခဲ့တယ္။ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၈ ရက္ေန႔
အယ္လီဇဘက္ေဆးရံုမွာ အာခ်ီလီကို DNA စစ္ေဆးခဲ့တယ္။ ရလဒ္က ေမာ္နီကာဟာ
အာခ်ီလီရဲ႔ ေသြးသားပဲျဖစ္တယ္။မုဒိန္းတရားခံ လူမည္းၾကီး သတိၱရွိရွိနဲ႔
လာေရာက္၀န္ခံတယ္ဆိုတဲ့သတင္းကိုၾကားေတာ့ မာမိတာမ်က္ရည္က်မိတယ္။
လူမည္းအေပၚထားတဲ့ သူ႔ရဲ႔အမုန္းရန္ျငိဳးဟာ ၁၀ႏွစ္ရွိျပီဆိုေပမ့ဲ အခုလို
သတိၱရွိရွိ ထြက္ျပီး၀န္ခံလာတာကိုေတာ့ သူစိတ္လႈပ္ရွားမိတယ္။
ကာယကံရွင္ေတြရဲ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာလွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္ေတြ မေပါက္ၾကားေစဖို႔
အရာအားလံုးကို လွ်ိဳ႔၀ွက္တင္းက်ပ္စြာ
စစ္ေဆးခဲ့တယ္။ ေဆးရံုက တာ၀န္ရွိသူမ်ားကလည္း ကာယကံရွင္ေတြရဲ႔နာမည္အမွန္ကို
သတင္းေထာက္ေတြဆီ မေပါက္ၾကားေစဘဲ ေမာ္နီကာရဲ႔
ဖခင္ကိုရွာေတြ႔ျပီျဖစ္ေၾကာင္းပဲ သတင္းေပးခဲ့တယ္။
ဒီသတင္းကို ဂ႐ုစိုက္ အေလးထားၾကားတဲ့ လူထုေတြက ေဒါက္တာ
အင္ဒေရယာကိုဖုန္းေတြ၊ စာေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ျပီး တရားခံလူမည္းကို သူတို႔
ခြင့္လြတ္ေလးစားေၾကာင္း သတင္းပါးေစတယ္။ “တစ္ခ်ိန္တစ္ခါမွာ
သူဟာျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူ ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ အခုအခ်ိန္မွာ သူဟာ
သူရဲေကာင္းတစ္ဦးျဖစ္တယ္” လို႔လည္း အားေပးစကားေျပာၾကတယ္။
ေဖေဖာ္၀ါရီ၁၀ရက္ေန႔မွာ အာခ်ီလီကို ေတြ႔ဆံုခြင့္ေပးဖို႔ မာမိတာ တို႔
လင္မယား
ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ စစျခင္းမွာေတာ့ သူတို႔နဲ႔
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႔ဖို႔အာခ်ီလီ သတိၱမရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မာမိတာ ရဲ႔
ထပ္သလဲလဲ ေတာင္းဆိုမႈကို
သူသေဘာတူလိုက္တယ္။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၈ရက္ေန႔ တာ၀န္ရွိသူေတြရဲ႔ လွ်ဳိ႔၀ွက္စီစဥ္ေပးမႈနဲ႔ေဆးရံုမွာ
သူတို႔ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။ ဆံပင္ညႇပ္ျပီးစ အာခ်ီလီဟာ
မာမိတာ ကိုေတြ႔ေတာ့ လွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြ ေရြ႔မရေအာင္
ေလးလံေနသလိုမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ျဖဴေရာ္လို႔ေနတယ္။ မာမိတာ တို႔
ဇနီးေမာင္ႏွံ႔က
ေရွ႔တိုးျပီး အာခ်ီလီရဲ႔ လက္ကို
တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။သံုးေယာက္သားရဲ႔ ပါးျပင္မွာ မ်က္ရည္ေတြက
အဆက္မျပတ္ စီးဆင္းလို႔ေနတယ္။
အာခ်ီလီက ဆို႔နင့္တဲ့ အသံနဲ႔ “ ေက်းဇူးျပဳျပီး
ကြ်န္ေတာ့္ကိုခြင့္လြတ္ပါဆိုတဲ့ စကားက ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ
ကိန္းေအာင္းေနတာ
၁၀ႏွစ္ရွိခဲ့ပါျပီ။ ဒီေန႔မွပဲ ကြ်န္ေတာ့္ႏႈတ္နဲ႔
ေတာင္းပန္ဖို႔အခြင့္ရေတာ့တယ္“ “ ရွင္အခုလို ထြက္ျပီး ၀န္ခံလာတာကို
ကြ်န္မတို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ရွင္ရဲ႕ခ်ဥ္ဆီနဲ႔ ကြ်န္မသမီးေလးကို
ကယ္တင္ဖို႔ဘုုရားသခင္က ရွင့္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ”
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၉ရက္မွာ အာခ်ီလီရဲ႔ ခ်ဥ္ဆီကို ဆရာ၀န္ေတြက
ခဲြစိတ္စစ္ေဆးခဲ့ၾကတယ္။ ကံေကာင္းစြာပဲ သူ႔ရဲ႔ခ်ဥ္ဆီေတြ ေမာ္နီကာအတြက္
လံုး၀သင့္ေတာ္ေနခဲ့တယ္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၂ရက္ေန႔ လူေတြ
ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္ရွိလို႔ လာပါျပီ။ အာခ်ီလီရဲ႔
ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီေတြ ေမာ္နီကာကိုယ္ထဲ ေရြ႔ေျပာင္းေပးလိုက္ၾကတယ္။
အသက္အႏၱရာယ္ကေန ေမာ္နီကာ သီသီေလးလြတ္ခဲ့ျပီး (၁) ပတ္အတြင္းမွာ
ေနေကာင္းက်န္းမာလာခဲ့တယ္။ မာမိတာ တို႔ လင္မယား
အာခ်ီလီကိုလံုး၀ခြင့္လြတ္ေပးျပီး ေဒါက္တာ အင္ဒေရယာနဲ႔ အတူ
ထမင္းဖိတ္စားခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ ထမင္းစားဖိတ္တဲ့ေန႔မွာ အာခ်ီလီကိုယ္စား ေဒါက္တာ အင္ဒေရယာက
စာတစ္ေစာင္ယူလာခဲ့တယ္။ စာထဲမွာ အားနာခယစြာနဲ႔ “ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႔
တည္ျငိမ္ေအးေဆးေနျပီျဖစ္တဲ့ ဘ၀ကို ကြ်န္ေတာ္ မေႏွာင့္ယွက္ပါရေစနဲ႔ေတာ့။
ေမာ္နီကာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ အတူရွိေနႏိုင္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ္
ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ အကူအညီလိုခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာပါ။
အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ကူညီပါ့မယ္။ တစ္ဆက္ထဲမွာပဲ ေမာ္နီကာကိုလည္း
ကြ်န္ေတာ္အရမ္း ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ အျပစ္တစ္ခုကို ၀န္ခ်ဖို႔
ကြ်န္ေတာ္အခြင့္ရခဲ့တယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ လက္က်န္ဘ၀ေလး
ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဒါဟာ သူေပးတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္ျဖစ္တယ္”
လို႕ေၿပာခဲ႕ပါတယ္.....................................။။
လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့ အျပဳမႈကို တာ၀န္ယူဖို႔အတြက္ သတိၱေတြ
ဘယ္ေလာက္လိုသလဲ? လူတိုင္းရဲ႔ ရင္ထဲမွာ စံေပတံတစ္ခု ရွိပါလိမ့္မယ္။
ဒီစာကို ဖတ္ျပီး မာမိတာ တို႔ လင္မယားကို အရမ္းေလးစားမိတယ္။ အျဖဴတစ္ေယာက္၊
အမည္းတစ္ေယာက္ ေမြးထားတဲ့ ကေလးေတြေၾကာင့္ လူေတြရဲ႔ အထင္အျမင္လဲြမွားတဲ့
အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ခံခဲ့ရေပမဲ့ ကေလးေလးကို လူလားေျမာက္ေအာင္ သူတို႔
ျပဳစုခဲ့တယ္။ အာခ်ီလီရဲ႔ လုပ္ရဲခံရဲတဲ့ သတိၱကိုလဲ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။
လူသားတိုင္းအမွားနဲ႕မကင္းနိုင္ႀကပါဘူး။
ဇဲြကပင္ေျမ
No comments:
Post a Comment